به وقت حضور

گل می‎دهی به وقت پاییز

معجزه‎ی شکفتن

در ساعت حرمان

و به وقت نومیدی

فروتنی نگاهت

بر کلماتم

جاری می‎شود

 

در آن سوی افق هم

بنفشه‎ی آوازت

لحظه‎ها را

احضار می‎کند

و انگشتانم

صراحت بی‎لهجه‎ی عشق می‎شود

 

دریا

در آینه‎ی رفتارت

دل از موج می‎کند