بر بغض صدای مان

معصیتی کدام
جهان را
به صدای گرگ
راه می برد

پرندگان می گذرند
بر زخم صدای شان
و بادبان ها
افقی دور را
در صدفی خاموش
به زیر می کشند

امید شکفتن

به تفالی
فتیله می گیرانم
شب
اگر چه تاریک می کند
گیسوی مهربان تو را

هنوز/ اما
از دریچه ی نفس هایت
امید شکفتن
در لبانم
سبز می شود