واژه ها گاه از ظرفیتی چنان گشوده برخوردارند ، که تنها از معبر تاویل باید
از آن عبور کرد . از این منظر خوانش ها شکل می گیرند و نسبیت متن در
افق دید خوانش ها تحقق می یابد .
انسان در فرایند کنش فکری و فرهنگی خود ، به ویژه اگر صاحب قلم و رای
باشد ، گاه به موانعی بر می خورد وعبور از آن دشوار می نماید . و درمی ما
ند که چه کند . به خصوص در جامعه ی مبتنی بر افق نگاه بسته وتک آوا !
ابن گفته آمد بدین جهت که که در کارقلم زنی و نشرگاه محدودیت هایی پدید
می آید ، که در مقاطعی باید صبورانه از کنار آن گذشت . واز این روی در
کار انتشارویژه نامه ای که مدتی ست دبیری آن را به عهده دارم ، از چنین
معبری گذشته ام که تنها عذرخواهی ای را بدهکار می گردم برای آنانی که
در موضوعی، نوشتارونظری را داده اند ومن از سرجفای روزگار درمیانه ی
راه نتوانستم از آن بهره برم . و این ازسرهمان جفایی ست که . . .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر