پایگاه اطلاع رسانی مسعود بیزارگیتی
در زمستان زاده شدم
و دریای کلمات
زورق شعرم را
نگاهبانی می‌کند
خیابان‌ها و میدان‌های شهر
در خطوط نت‌هایم
پرچم گام‌ها بر می‌افرازند
و در افق نگاه‌ها
تاریخ زخم‌هاست
در بی‌نهایتِ روایت‌ها
در برابر جهان ایستاده‌ام
با قامت صدای تو
و باد
انتظار سرخ سحر را
بر گیجگاه شب می‌کوبد
بر صدایت
زخمی نشانده‌اند
بر صداها
در وهن حقیقت
که شاید
لهجه‌ی سستی باشد
و پاهای دختران
بی‌رویا
ولی گل داده است
بهار
روی لبان‌مان
سبزتر از جنگل
شکفته است ترانه‌ی آزادی
در صدای‌مان
چه اتفاق قشنگی‌ست
وقتی به تو فکر می‌کنم
واژه‌ها در من غلیان می‌گیرند
چون ماه
در ظلمت جهان می‌درخشی
و بر پنحره‌ی اتاقم عمود می‌شوی
زمانی دراز در تو می‌نگرم
آواره‌ی معنا
در من حلول می‌کنی
و غزلی تازه در بلندای قامتت
شکفته می‌شود
وقتی که آمدی
در گام‌های تو دریا نشسته بود
در چشم‌های من
خیره بر افق
آذرخش حضورت
آینه‌ای می‌ساخت
در قاب روشن یک لبخند
در شعله‌های ساکت یک بوسه
در اندام هوش تو
روز است با درخشش فروردین
در خون لحظه‌ها
اینک
در ازدحام تو
محو می‌شوم
ای اشتیاق حیات
