دهان که می‌گشایی

سرخوشانه رها می‌‌شوم

                            چون باد

در کوچه‌ باغ‌های شعر

و تقدیر من

با دست‌هایت

یگانه می‌شود

و ترانه‌هایم

در امواج نفس‌هایت

لنگر می‌افکند

ظهور کن

که غزال چشم‌هایم/ دیری‌ست

در غم زمانه

تشنه مانده است