اینجا
پرنده‌ها حتی
که زیر آسمان ملتهب در گذرند
عزادارند
درختان ردیف شده
در خیابان‌های شهر
سوگواران روزمره‌اند
که پیغام‌شان را
به زبان فصل‌ها
مخابره می‌کنند
چه دوزخ بی‌گزیری‌ست زیستن
که در منتهای دلبری
قامت ما را
در شمایل تقدیر
ترسیم می‌کند
بودن
اشتهای هراس‌آور آدمی‌ست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر