پنجشنبه، مهر ۲۰، ۱۳۸۵


پشت صداها



اين كلمه ها را

سرسري نگير

تكه پاره هاي جهان

خواب مي بيند

هجاهاي اين شعررا

وآسمان يكريز

اشك هايش را

برآن دوخته است


تنهايي

بوي شب جمعه مي دهد

: گفتي

اگرازفصل هاي خاطره ام مي گذري

مباد

خواب پنجره هارا/ بياشوبي


لكنت اين زبان را

دررودخانه ها مي تكانم

وپشت صداي ماهيان

سطري ديگر

مي جويم

۱ نظر:

ناشناس گفت...

the poet has a powerful selfconfidence ..sky ,ground @everything in the world should be very lucky to have suche a beautiful words ..i should say sorry to the poet beouse with my little,unarranged,wrong view of brain .. sometimes i think that i couldnt get any meaning from the text ..it"s better u make me clear about my view.. is it right or not ?