نگاه به فردا ازروزنه دیروز

سال 1386 سپری شد . با همه ی فرازها و نشیب ها . آن سال خاطره ها چندان

خوش نبود ؛ زیرا مردم ، از هرقشری بارسنگین فشارها را بر دوش می کشیدند .

روشنفکران و نویسندگان به گونه ای ؛ کارگران وسایرمرد بگیران به طریقی دیگر ؛

دانش جویان در قالب خواسته های آموزشی و صنفی شان ؛ زنان در رابطه با مطالبات

صنفی خود به شکلی دیگر فشارهایی را متحمل شدند .

آنچه بیش از همه در این فرایند ، توجه مردم را به خود معطوف می داشت ، فشارهای

شدید اقتصادی از یک سو ؛ و بسته شدن فضای سیاسی به جهت طرح وپیگیری خواسته

های صنفی از سوی دیگر بود .

آماری را در وب یکی از انجمن های فعال زنان ( ما با هم برابریم ) در خصوص زنان و

دانش جویان مطالعه می کردم ، که بر گرفته از خبرنامه ی امیرکبیر بود و نشان ازروندی

در مبارزات صنفی داشت که بازتاب آنچه در سال گذشته بر دانش جویان و زنان گذشته

بود می باشد .

اگر چه فراز و فرود این حرکت ها وجنبش ها به منظور تحقق مطالبات صنفی شان ،

دستاوردهای لازم را برای شان به ارمغان نیاورده باشد و نسبت بین رسیدن به خواسته ها

وهزینه های پرداخت شده ، نسبتی امید بخش نباشد ؛ اما آگاهی موجود وبرنامه ریزی

برای شروع یک حرکت ، با انگیزه ای کاملا مشخص وشفاف وتبیین شده ، وهمچنین مدون

بودن یک برنامه ومشخص بودن اهداف دور ونزدیک آن ، موقعیتی را منعکس می کند ، که

نشان دهنده ی تحول یابی به سمت مدرن تر شدن مولفه ها وتمهیدات یک حرکت صنفی

است . افزایش آگاهی جهت منسجم نمودن حرکت ها و حذف عملکردهای انفرادی ، حول

خواسته های صنفی ، قدمی به جلو برای حرکت های صنفی زنان ودانش جویان در سال

گذشته بوده است .

بدیهی ست که درسال جدید ، با تنظیم و تدوین برنامه ها حول مطالبات صنفی وچگونگی

کاربرد روش ها برای به حداقل رساندن هزینه ها ، به منظور دست یابی به نتایج قابل پیش

بینی در برنامه ها ، از زمره ی عمده ترین وظایف تشکل های صنفی ست . مسلم است که

کاربرد روش ها در پرتو شفافیت برنامه وعملکردها خواهد بود . زیرا در غیر این صورت

هرگونه پنهان کاری ، قادر است دامنه ی شبهات ذهنی را گسترش بخشیده و هزینه رسیدن به

مطالبات را افزایش دهد .