عاشقانه

سپیده بود و
دو بال جوان
تا نگاه من
به آینه بنشیند

از این بهار
به اردیبهشت
سکوت پرنده ای ست
که شبنم چشمانش
نسیم را
به سمت دهانت
کوچ می دهد

به ماه می نگرم
به سایه های شبانگاهی
هنوز پنجره باز است
و دستی گشوده
گلی را
جوانه می زند