دومتن ، یک تناقض



شانزده نماینده ی پارلمان که مرکب ازجناح های چپ وراست مرسوم هستند

طی تذکری مکتوب به رئیس دولت نهم یعنی آقای محمود احمدی نژاد ، خوا

ستاراحساس مسئولیت وی دراجتناب ازبرخوردهای امنیتی– انتظامی با قشر

های مختلف جامعه ، به ویژه فرهنگیان ودانشجویان شده اند. احساس تعهددر

نمایندگان امضاء کننده ی تذکریاد شده به عنوان کسانی که خودرا نماینده ی

مردم دانسته ومتعهد به دفاع ازحقوق آنان می دانند ، دراین موقعیت بغرنج

شایسته تحسین وتقدیرفراوان است. عجیب اینجاست آیا سایرنمایندگان دراین

خصوص واکنشی ازخود نشان نداده ویا زیراین تذکرمکتوب را امضاء نکر

ده اند! آیا آنان خودرا نمایندگان این اقشارمتفاوت نمی دانند. تا دربرابرمطا

لبات قانونی وبه حق آنان موضعگیری نموده وپیگیرحقوق آنان باشند؟

نکته اینجاست که درطول ماه های اخیرچه درسال گذشته وچه درسال جاری

حرکت های اعتراضی قشرها وصنوف مختلف که با انگیزه واهداف کاملا

صنفی بوده ودرچهارچوبی قانونی ومسالمت آمیزپیگیرمطالبات خویش بوده

اند، که هنوزهم دامنه آن درجامعه ما گسترده است؛ توجه سیاستمداران،مردم

دانشگاهیان، نهادهای مسئول، مجامع جهانی مدافع صنوف وحقوق بشری و..

را برانگیخته است؛ چطوربخشی ازنمایندگان درقبال این عمل لب به سخن

نمی گشایند. آیا همین فرهنگیان، دانشجویان ، کارگران ، وزنان جامعه ما

آرای شان را برای رفتن شان به پارلمان درصندوق ها نریخته اند؟

ازطرف دیگروزیراطلاعات آقای محسنی اژه ای نیزدرخصوص جنبش دا

نشجویی وجنبش زنان تصریح می نماید، وزارت اطلاعات با هرکسی که

علیه نظام ودرجهت براندازی دراشکال مختلف فعالیت کند برخورد می کند

وتفاوتی ندارد که با چه عنوان وچه تشکلی باشد. ای کاش ایشان بیشترتبیین

می کردند که مصادیق فعالیت چه هستند! آیا هرنوشته ویا عمل انتقادی مصد

آق فعالیت علیه نظام محسوب می گردد؟ آیا تحقق مطالبات وحقوق صنفی

حتی اگربه شکل تجمعی دربرابرپارلمان باشد، مصداق براندازی ست؟ اگر

تعبیرچنین باشد، پس تذکرکتبی نمایندگان به رئیس جمهوردرخصوص حما

یت ازمطالبات صنفی اقشارمختلف واجتناب وی ازبرخورد های امنیتی و

انتظامی با این اقشار، به یک اعتبارحمایت ازاین حرکت باید تعبیرگردد!

واگرجزاین باشد، پس حرکت های یاد شده درچهارچوب کاملا قانونی باید

تلقی شده وبرخوردهای امنیتی – انتظامی به دلیل بازتاب ناخوشایند آن در

جامعه باید ازسیاست ها حذف گردد.