احساس زیبایی شناختی محصول یک حالت خاص از حیات بشری ست ، که نقطه مشترک هنرها از یک سو ؛ و وجه مفارقت هنر از زندگی از سوی دیگر می باشد . در این احساس شکل خاصی از لذت جریان می یابد ، که واکنشی ست در مقابل آن گونه از شناخت ، که با گشودن امکاناتی تازه ، سبب دگرگونی آدمی می شود . لذتی مبتنی بر کشف رابطه مشترک بین انسان ها و واقعیتی مصدق که ذهن با آگاهی بر وجود قدرت های جدید و تازه ، بر رشد و توانایی آن حتی به صورت اندک افزوده می شود .
(( این احساس زیبایی شناختی می تواند به یاری موسیقی با ژانرهای متفاوت نیز به وجود آید . احساس یاد شده بر ماهیت دوگانه موسیقی و یا هر هنر دیگر؛ از یک سو رابطه اش با زندگی درونی و طرافت یا هستی عینی اش که تجسمی است از اندیشه ی زندگی ؛ و از سوی دیگر آگاهی یافتن فرد بر اینکه جامعه چگونه او را شکل داده است و ارتباط این کشف با همه ی اعضاء یک جامعه ، متکی است .
هر گاه عنصر درونی قادر باشد بدینسان جاودانی شود ، قدرت تازه ای خلق شده و مرحله ی تازه ای در انسانی شدن روابط میان آدمیان شکل گرفته است .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر