‏چه اتفاق قشنگی‌ست

وقتی به تو فکر می‌کنم

واژه‌ها در من غلیان می‌گیرند

چون ماه

در ظلمت جهان می‌درخشی

و بر پنحره‌ی اتاقم عمود می‌شوی

زمانی دراز در تو می‌نگرم

آواره‌ی معنا 

در من حلول می‌کنی

و غزلی تازه در بلندای قامتت

شکفته می‌شود