بارانی ها

در سکوت قد می‌کشم

پله

    پله

بر زبان تو

نوشته

دهانت

چراغ بلندی ست

که سطر به سطر

بر نگاهم می‌ریزد

و شب

در طلوع همیشه‌ی باران

بر ملال سربی‌ی خود

چنبره می‌زند