عجیب است؟!چه چیزی؟چهارمین گزینه ی پیشنهادی رئیس جمهور
روحانی ، قادر نبود از
مجلس رای اعتماد بگیرد. نکته ی جالب و تامل برانگیز وجه
اختلاف میان دو جریان سیاسی
موجود جامعه (موسوم به اصلاح طلبان((در اینجا بخوان
اعتدالگرا)) و اصولگرایان) در بحث رای
گیری سر گزینه پیشنهادی وزارت علوم؛موضوع سیاسی بودن گزینه
از نگاه طیف اصولگرایان، و
غیر سیاسی بودن از نگاه اعتدالگرایان است. تاکید حامیان
گزینه پیشنهادی، مبتنی ست بر این
که باید بر ظرفیت اجرایی – مدیریتی- علمی شخص پیشنهاد
شده توجه شود، تا صلاحیت و
شایستگی وی جهت اخذ آرای وزارت تعیین گردد. ویژگی ای که
کاملادرست و مبنای بررسی
ها باید لحاظ گردد.اما مخالفان با روش سیاسی– ایدئولوژیک به بررسی توان
گزینه پرداخته و
با رد صلاحیت وی برای کسب پست وزارت، نه بزرگی را در سبد رئیس
جمهور گذاشتند.
حال تعجب راقم این سطور از اینجا نشات می گیرد که ،چطور انبوهی از دانشگاهیان که حقیر
نیز از جمله ی آن کسان بودم؛ در طول بیش از سه دهه ی بعد ازانقلاب،
بدون توجه به ظرفیت
های اجرایی-مدیریتی-علمی(آنچه مورد تاکید اصلاح طلبان و
اعتدالگرایان است) با بدترین نوع
تضییع حقوق ،از هر گونه حقوق اجتماعی شان محروم گردیدند،و
هر گونه پیگیری شان جهت
دفاع از حق و حقوق از دست رفته شان ، به دلیل برخوردهای
سیاسی-ایدئولوژیک حاکم، بی
نتیجه ماند، وراه بررسی های بیشتر مسدود گردید؛اما اکنون
بطور مشخص در موضوع گزینه ی
پیشنهادی وزیر علوم؛ مسئله ی روش بررسی و برخورد از سوی
جریان اعتدالگرا، شیوه ی
پیشنهادی ای ست که خود به اتفاق طیف سنتی دیگر؛ در برخورد
با دگراندیشان و صاحبان
تخصص و... هرگز تن به اجرای آن نداده و در بررسی های شان
،هیچگاه ملاک و مبنا قرار نمی
گرفته است. حتی تا به امروز! آیا این تف سر بالا نیست؟!
تردیدی نیست که شیوه ی کاربردی
طیف اصولگرا در بررسی گزینه ی پیشنهادی وزارت علوم منطقی
نبوده و مردود است. انعکاس
اجتماعی آن نیز گواه این موضوع است. به ویژه در این شرایط.
با کمی تامل بیشتر در فرایندهای اجتماعی و کنش های آن؛ می
توان به درستی درس های
بزرگی را آموخت؛ که در هیچ مدرسه و دانشگاهی آموختنی نیست.
و در همین روندهاست که
مردم بر آموخته های شان می افزایند.#
