لایحه ی خانواده

کنش های جمعی پیرامون خواسته ای مشخص و با برنامه ، همواره قادربوده

است که درفرایند زمان ، به نقطه ی مطلوبی ازنتایج بیانجامد. اینموضوع را

بهتر از هر جایی دراشکال مناسبات و شعارهای اجتماعی که ناظر بر حقوق

فردی و جمعی می باشد ، می توان سراغ گرفت .

یک نمونه ی برجسته ی این مسئله که در طول هفته های اخیر مباحث پیرا

مون آن انعکاس گسترده ای یافته ، لایحه ی حمایت از خانواده می باشد ، که

ارائه ی آن از سوی دولت به پارلمان ، بیشترین انتقادها را دراین خصوص

بوجود آورده است .

این لایحه که در قوه ی قضائیه تدوین شده بود ، به دولت نهم سپرده شد ، تا

به روال اداری به قوه ی مقننه جهت بررسی وتصویب سپرده شود . اما در

این فرایند ، کابینه ی نهم با شعار دفاع از حقوق زنان ، به زعم خود اقدام به

بررسی کارشناسی لایحه نموده ودو ماده را به لایحه می افزاید . ماده 22 و

ماده 23 که این دو ماده در واقع شاه بیت لایحه بوده و نقطه ی اصلی توجه

منتقدان و معترضان به لایحه واقع گردیده است .

لایحه در کمیسیون قضایی بررسی شده وبه صحن مجلس می آید ؛ اما به

دلیل اعتراضات گسترده نسبت به رویکرد لایحه به حقوق زنان که درواقع

ضدحقوق زن تعبیر گردید ، مجلس جهت بررسی مجد واصلاح آن ، لایحه

را به کمیسیون مربوطه ارجاع می دهد .

آنچه در اینجا قابل توجه ودقت است ، کنش اعتراضی زنان به روش های

مختلف نسبت به مواد 22 و 23 این لایحه می باشد که در یک فرایند پرسر

وصدا ایجاد شده و حتی توجه مسئولان مختلف رل نیز به خود معطوف دا

شته ، برخی از آنا را نیز به واکنش انتقادی واعتراضی واداشته است .

توجه زنان به این لایحه ؛ بررسی حقوقی آن واعتراض های جمعی ، از

نکات قابل تاملی است که می تواند راهگشا در امردفاع از حقوق صنفی

باشد . چگونگی روش درخواست و تحقق مطالبات صنفی وبه کارگیری

یک منش مسالمت جویانه و ایستادگی جمعی حول مطالبات قانونی ، به

یقین قادر است ، توجه مسئولان را به نقطه ی اصلی خواسته ها جلب

نماید . امری که در مواردی دیگر ازمسائل صنفی مربوط به سایر قشر

های فعال اجتماعی ، در گذشته با آن روبرو بوده ایم .