چهارشنبه، تیر ۲۶، ۱۳۸۷

با همه خردی اش


پاره آجر خشمی ست

که پرتاب می شود

این دو دانگ فروخفته


زخمه که می شوی / بر

گلوگاه پرده اش

۲ نظر:

ناشناس گفت...

آقای بیزارگیتی شعر با همه خردی اش ،

واقعا با همه ی کوچکی و خردی اش ،چنان

پروپیمان است که خواننده را به فکر

فرو می برد

ناشناس گفت...

خسته نباشید آقای بیزارگیتی