استعاره ی راه

سرریز می شوند یکایک
از سرانگشتانم
صبوری حنجره هایی
که ضخامت عقربه ها را
در لطافت حرف ها
التیام می بخشند

چه بیگانه می نماید این سرزمین
در آواز پرندگانی
که تقاطع پاییز و آسمان را
غریبانه بال می گشایند

چشم بر افق می نهم
در التهاب مه آلودی
که لحظه ها را
هاشور می زند
و کلمات/ جاری
لا به لای فرکانس های نگاه مان
استعاره ی راه

حافظه ی پاییزی

هوای سنگینی آوار می شود

وقتی صدای آبان

در عبور فصل

بیتوته می کند

بر هر چهار راه

و حافظه ی هر حرف

رمز تیک تاک عقربه ها می شود

به رویا شدن

هنگامی که هر راه بر نفس

مسدود می شود

و حجم اتفاق

در اندوه حنجره

آماس می کند

در ذهن پنجره های شهر

چگونه است روایت

وقتی درخت ها/ سوگوار

در دو سوی خیابان

شهادت نام ها و نشانه ها می شوند

خیمه بسته بر ستون سطرها

تا هر کلمه بوسه ای شود

بر اشک های وقت شناس

که خشک سالی پاییز را

رنگین کمان آوازمان شود